De uil van Minerva

Ik ben net terug uit Leusden en de zon schijnt. Mijn dochter is op kamp met haar waterpoloteam en ik was daar vanochtend bij, als begeleider van één van de spellen van een parcours. Bij mijn spel kregen de kinderen ieder een letter van het woord ‘dromenland’ en met deze letters moesten ze zoveel mogelijk woorden maken, in 8 minuten. In een no-time vlogen de woorden me enthousiast om de oren: “Mal, lam, ren, mond, mand!” et cetera. Enkele teams kwamen met het woord MEL. De eerste keer dat ik dit hoorde vroeg ik verbaasd: “Mel, wat betekent dat? Dat is toch geen woord?” “Jawel”, antwoordde een kind, “bijvoorbeeld in: Hou je mel!” “Oooh, je bedoelt: muil!”. Ik moest er van grinniken. “Dat is met een ‘ui’ en niet met een ‘e’. “

Ik herinner me hoe vaak ik vroeger gecorrigeerd ben door mijn vader: “Wat zeg je, Mirjam? ‘El?’ Het is ‘uil’. Zeg een duidelijke ‘ui’, want je bent anders niet te verstaan!” Tegenwoordig zeg ik een prachtig ‘ui’ en uit deze blog blijkt dat ik op mijn vader ben gaan lijken.

Het is eigenaardig. Woorden als ‘ui, uitstekend, huiverig’ zijn prima te verstaan, maar wordt de ‘ui’ gevolgd door een ‘l’, dan is het ineens lastiger. Je mondspieren moeten er net wat meer moeite voor doen. Voor een duidelijke ‘ui’ begin je met een open mond en tuiten de lippen zich in toenemende mate. Daarna maakt je tong de letter ‘l’. Deze motoriek blijkt niet vanzelfsprekend.

Ik doe er meteen nog een bekentenis achteraan. Ik zal het maar eerlijk toegeven: Toen Thierry Baudet het had over de uil van Minerva, verstond ik hem niet. Ik heb nog ‘elfa minerva’ gegoogled. In het rijtje dat google presenteerde zag ik ‘Uil van Minerva’ staan. Grinnikend om Thierry en om mezelf, begreep ik dat en hij het over een uil had gehad.

Fijn hoor, dat mijn vader mij zo’n keurige ‘ui’ heeft geleerd. Nu versta ik alleen de rest van Nederland niet.

Mirjam Lammertink
Spreken & Speechen
Geschreven op 25 mei 2019